Camper Experience oprichter Ralph Manck maakt samen met zijn goede vriend Paul Hagens een lang gekoesterde droom waar: met een Volkswagen camper reizen door Zuid-Amerika! Ze gaan van Brazilië naar Argentinië, door Chili en Peru en via Bolivia weer terug naar Brazilië.
Half november, tijdens de donkere dagen in Nederland, is het eindelijk zo ver. We komen aan in Rio de Janeiro om onze wens in vervulling te laten gaan: Zuid-Amerika ontdekken in onze eigen Volkswagen camper! Als we het vliegtuig uitstappen valt de warmte als een deken over ons heen. Wat een overgang; van 3 graden bij vertrek naar 30 graden bij aankomst. Laat die reis maar beginnen!
Wat ons gelijk opvalt als we de taxi instappen is dat er werkelijk overal retro Volkswagen T2 busjes rijden. Na een paar dagen hebben we er al wel honderden gezien! Andere merken komen we niet tegen en ook geen andere types Volkswagen bussen of campers. Omdat vooraf bleek dat een VW camper huren hier nauwelijks tot de opties behoort, besloten we onze eigen Volkswagen T4 Westfalia camper naar Brazilië te vervoeren per boot.
Om te acclimatiseren genieten we eerst een paar dagen van het strand in Copacobana. Bepaald geen straf! Daarna nemen we het treintje naar één van de wereldwonderen, de Cristo Redentor, het bekende Christus beeld op de berg Corcovado. Wat een ontzettend mooi 360 graden panorama over de wereldstad Rio! Een stad met 8 miljoen inwoners met daar omheen bergen en zee, en helaas ook grote aantallen sloppenwijken. De volgende dag pakken we de lokale bus richting het zuiden, waar we een nachtje in het koloniale Paraty verblijven voordat we onze camper gaan ophalen in Santos. Spannend! Een maand geleden hebben we de camper ingecheckt in Antwerpen en in drie weken is hij naar Zuid-Amerika gevaren op een groot vrachtschip.
Tja, daar staan we dan. We denken onze camper wel even op te halen in Santos. Een formaliteit. Een klusje tussendoor. Zo geregeld toch? We melden ons bij een klein kantoortje van een contact dat onze transporteur in Nederland ons heeft gegeven. Al snel worden we met een broker in contact gebracht en binnen de kortste tijd belanden we in een ander kantoor. We begrijpen niet helemaal wat er gaande is en kijken elkaar vragend aan. Komt dit allemaal wel goed?
Even later worden we erg stil… Er wordt ons gezegd dat het zeker drie weken zal duren voordat we onze camper kunnen ophalen en dat we in de tussentijd van alles moeten betalen, waaronder 110 euro per dag aan ‘parkeerkosten’ in de haven. Dat hadden we van te voren niet op internet gelezen…
Een hoop zweet en tranen en 3 weken later, komt daar dan de verlossende e-mail vanuit in de haven: the process of the campervan is finished! Eindelijk! In de tussentijd zijn we een paar kilo aangekomen op het strand van Copacabana……. Maar daar kwamen we niet voor! We willen geen moment meer wachten en vertrekken zo snel mogelijk naar Argentinië. Dagenlang toeren we door het noorden van dit waanzinnige land, we maken zo’n 2.500 kilometer door uitgestrekte landschappen. We slapen, eten en douchen in en rond de camper. Supergaaf! Het concept camper is hier vrij onbekend. Als we ons hefdak openen, lopen mensen met open mond langs en beginnen ze foto’s te maken. Sowieso hebben we bekijks, want ons huis op wielen is van alle gemakken voorzien. We hebben hem gepimpt met boiler die op de motor opwarmt, buitendouche, 220V omvormer, koelkast op de accu, kooktoestel en geluidsinstallatie waar onze telefoons op aangesloten zijn. Ruimte, natuur en vrijheid, gecombineerd met gemak! Even hebben we flink pech, want we tanken een keer ‘vuile diesel’, waardoor we niet boven de 50 km p.u. uitkomen, maar gelukkig is dat 400 km verderop weer verholpen als we weer goede diesel vinden.
Wat een prachtige reis maken we door de provincie Salta in Argentinië richting Chili! We rijden over de Paso de Jama (4.170 meter), aan de noordkant van de Andes. Daar doen we 2 dagen over, waarin we zo’n 12 auto´s tegenkomen onderweg, maximaal! Compleet desolaat.
Daarna zien we de mooiste landschappen die we ooit hebben gezien: de kleurrijke bergen Quebrada de Humahuaca en Montaña de los siete colores. Door mineralen (koper, nitraat en ijzer) zijn ze groen, geel en rood. Ook rijden we dwars over de Salinas Grandes, enorme zoutmeren (40×25 km). Verder zien we besneeuwde bergtoppen (+6000 meter), allerlei vulkanen, grazende lama´s en kolonies roze flamingo´s. Helaas krijgt Paul hoogteziekte. Ook voor onze trouwe camper is de reis pittig, we gaan soms met 10 km per uur omhoog in de 1e versnelling. Maar hij doet het verder prima! Achteraf ontdekken we dat we tot 4.850 meter gereden hebben!
Eenmaal aangekomen in San Pedro de Atacama, dat lager ligt, op 2.500 meter hoogte, voelt Paul zich gelukkig steeds beter. Dit kleine stadje ligt midden in de droogste woestijn ter wereld in een voormalige oase. Er hangt een gezellige sfeer en er is vanalles te doen.
Terwijl Paul het nog even uitziekt in zijn camperbed, begin ik aan het eerste avontuur: mountainbiken! Iets dat ik in Nederland regelmatig doe, maar hier gaat dat nét iets anders. Over kleine weggetjes ga ik omhoog, tussen rotsen door, en ik daal af over woestijnvlaktes die licht naar beneden lopen. Zonder pad. Ik moet tussen de stenen en zand een weg zien te vinden. Komt hier überhaupt wel eens iemand, vraag ik me af. Ik ben blij als ik weer op een weg kom waar auto’s rijden, want ik heb er helemaal niet aan gedacht om een reserveband of pomp mee te nemen.
Wat ook superleuk en interessant is, een paar dagen later, is het sterren kijken. In een groepje worden we meegenomen door een grappige, gekke fransman, die de woestijn gebruikt om zijn gigantische telescopen op te stellen, omdat er hier in Chili weinig ‘ruis’ tussen hemel en aarde zit. Na de kraters op de maan en de ringen van Saturnus te hebben gezien, krijgen we een spoedcursus astronomie. Hij wijst allerlei dingen in de lucht aan met zijn laserpen; hoe bepaal je het zuiden aan de hand van de sterren, hoe klein zijn wij, waarom zien we theoretisch alles wat we zien in het verleden (denk aan de snelheid van het licht) en waarom zijn sommige sterren die we ’s nachts zien wellicht al lang vergaan? Hier blijkt wel weer, wanneer iemand met enthousiasme vertelt over zijn passie, werkt dat aanstekelijk!
Het sportieve hoogtepunt in Chili is het sand boarden. Hoewel ik aardig kan skiën kan ik echt niet snowboarden. Maar, zeg ik tegen Paul: laten we het toch proberen, wellicht is het anders dan snowboarden. En inderdaad, het is makkelijker dan ik dacht! Zelfs ik kan meer dan 100 meter naar beneden boarden zonder te vallen, echt een leuke ervaring!
Tenslotte gaan we naar de geisers van El Tatio. Helaas heeft het al maanden niet geregend, waardoor de geisers maar enkele decimeters hoog zijn, terwijl ze tot wel 5 meter hoog kunnen komen. Maar ja, dat vertellen ze er niet bij op het boekingskantoortje! Op de terugweg nemen we een lekkere duik in een thermaal bad op 4.200 meter hoogte. Het water is 39 graden, terwijl het buiten het water tussen de -5 en -10 graden is op deze hoogte! We sluiten de dag af met het eten van lamavlees. Tja, je bent op reis of je bent het niet, na onze ervaring in Brazilië met kaaiman en piranha kan dit er ook nog wel bij.
Voordat we verder reizen vieren we oud en nieuw in Arica, in het noordelijkste puntje van Chili, vlakbij de grens met Peru. We feesten tot 8 uur ’s ochtends in de ‘Soho’, een industriële club aan het strand. Super om zo het nieuwe jaar te beginnen!
In het nieuwe jaar steken we met onze trouwe Volkswagen de grens over naar Peru. Dat duurt wel 4 uur, omdat het een oude Peruaan wat moeite kost om onze namen en kenteken op de formuliertjes te krijgen. Maar goed, dan ben je wel in Peru! Of Peru zich kan meten aan het mooie Chili, zullen we gaan ondervinden! Nog een week tot Machu Picchu…
Eerst maken we een tour met een klein 6-persoons vliegtuigje, een Cessna, om de beroemde Nasca lijnen te bekijken. Mysterieuze lijnen op de aarde van honderden meters lang, die verschillende figuren vormen, alleen vanuit de lucht te zien. Wetenschappers zijn al 100 jaar op zoek naar het waarom van deze lijnen en door wie ze gemaakt zijn. Maar het enige waar ík me momenteel druk over maak is of ik weer veilig op de grond kom, wat een bizarre vlucht! Om de figuren goed te laten zien maakt de piloot allerlei bochten, waarbij het vliegtuig eerst 45 graden schuin naar de ene kant vliegt en vervolgens 45 graden de andere kant op. Net als we op het moment van overgeven zitten, is de vlucht voorbij! Interessant, maar qua vliegen geen aanrader wat ons betreft!
Vanuit het stadje Nasca rijden we 3 dagen over een nieuw aangelegde weg naar de stad Cusco. Dat vindt onze camper wel fijn, zo’n recent geasfalteerde weg! Daar aangekomen, boeken we een alternatieve Inca Trail, omdat de standaard Trail vol zit. We willen per mountainbike omhoog, maar helaas gaat dat niet vanwege de enorme regenval de afgelopen dagen. Dus nemen we als alternatief een kortere trail te voet naar Aguas Calientes. Daarna beginnen we vanuit dit toeristische dorp aan het volgende gedeelte. En dan, de volgende ochtend om 3:00 uur, vertrekken we vol goede moed aan ons laatste deel van de tocht. Als we boven komen, is de beloning hoog, wat een imposant Inca bouwwerk! We hebben geluk dat het helder weer is, waardoor alles goed te zien is. Wat een geweldig uitzicht. Na nog een laatste, zware klim op de tweede berg, worden we beloond met een nóg mooier beeld van Machu Picchu. Wauw.
Vandaag gaan we richting Bolivia, onze laatste bestemming voordat we weer met onze Volkswagen camper terug rijden naar Brazilië. In dit land, in hartje Zuid-Amerika, gaan we o.a. met de mountainbike de ‘World Most Dangerous Road’ afdalen. Spannend!
Tussendoor nog even een leuke analyse die wij onderweg doen: we hebben ontdekt dat er grofweg drie verschillende types camper-berijders te vinden zijn in Zuid-Amerika:
In La Paz verblijven we een paar dagen kamperend op een terrein achter een hotel, waar alle faciliteiten voor campers zijn, zoals water, elektra en toiletten. Dat zijn we niet veel tegengekomen in Zuid-Amerika! Behalve relaxen bereiden we ons hier voor op de afdaling per mountainbike op de ‘Worlds Most Dangerous Road’, ook wel de ‘Death Road’ genoemd. Niet voor niets, want op deze weg vallen de meeste dodelijke slachtoffers ter wereld. Hoe dat komt? De weg is onverhard, hij gaat van 4.800 naar 1.000 meter naar beneden, op sommige stukken is hij niet breder dan een paar meter, het verkeer rijdt zowel naar boven als naar beneden en als klap op de vuurpijl zijn er afgronden van wel 1.000 meter diep. Willen we dit echt? Ja, wij vinden het een prima manier om ons even goed uit te leven op een mountainbike! Helaas zijn de weersomstandigheden helaas niet zo goed, maar dankzij duidelijke instructies, de juiste kleding en goede fietsen is deze unieke afdaling echt een superervaring en komen we er zonder kleerscheuren en slechts met modderige gezichten vanaf!
De volgende dag rijden we door richting Uyuni, waar de grootste zoutvlakte (12.000 km2) ter wereld ligt. Deze route is prachtig, maar verschrikkelijk zwaar voor onze camper. Stel je voor dat 6 uur lang over een wasboard rijdt, terwijl je auto zich langzaamaan steeds verder vult met stof. Snap je? Geen pretje dus! Toch heeft onze VW ons op de zoutvlakte gebracht. Vervolgens rijden we zo’n 75 kilometer over de vlakte om bij een (erg toeristisch) cactuseiland te komen. Een topervaring om met de camper 100 km p/u te rijden over dit immense, uitgestrekte witte landschap. Dan parkeren we onze camper midden op de vlakte en willen lekker gaan slapen. Klinkt avontuurlijk, maar… Het begint plotseling keihard te waaien, te regenen en te onweren. Paul vraagt zich hardop af of er op zo’n open vlakte op 3.400 meter geen wervelwinden zouden kunnen ontstaan. Als we de camper even starten, merken we dat hij moeite heeft om aan te slaan. Dat komt omdat er zit minder zuurstof in de lucht zit hier. Om te voorkomen dat we morgenochtend niet meer weg kunnen komen, laten we de camper een tijdje warm lopen.
Als we de volgende dag wakker worden, ontdekken we dat er wel 30 à 40 cm water op de vlakte ligt door de regen. Het starten gaat gelukkig goed. Het is behoorlijk spannend om over deze waterspiegel te rijden! Zeker omdat we weten dat er gaten in het zout zitten, die nauwelijks te zien zijn. We hebben gehoord dat er wel eens voertuigen vast blijven zitten. Maar we komen veilig terug in de bewoonde wereld.
Vanuit Bolivia rijden we weer terug naar Brazilië, blij met wat we allemaal hebben meegemaakt. Wat hebben we genoten van het reizen met een camper in Zuid-Amerika. Echt een aanrader als je van avontuur en natuur houdt! Wel geef ik graag als tip mee om je camper zoveel mogelijk uit te rusten met douche en evt. een warmwater boiler, er zijn nauwelijks campings in de meeste landen die we bezocht hebben. Een Volkswagen camper huren is in Zuid-Amerika bijna niet mogelijk, op een paar bedrijfjes in Chili en Argentinië na.
Ga je ook op reis? Veel plezier en als je tips nodig hebt, neem contact met ons op!
December 2017
